Aan het begin van de negentiende eeuw bezit Guillaume Moës een stoomgedreven graanmolen in het Belgische Waremme. Als zijn zoon Édouard er in slaagt een verbrandingsmotor te construeren die zo goed functioneert dat ze de stoommachine kan vervangen, besluit men in 1904 tot de oprichting van de Ateliers Moës opgericht waar men start met de bouw van stationaire verbrandingsmotoren.
Locomotieven bouwt Moës dan nog niet. Daarmee start men pas in 1918, na afloop van de Eerste Wereldoorlog. Die allereerste smalspoorlocs zijn uitgerust met semi-diesel gloeikopmotoren. Uiterlijk hebben de locs met hun grote ketel voor het koelwater veel weg van stoomlocs. Dat lijkt een bewuste keuze van Moës om de overgang van stoom naar diesel wat soepeler te laten verlopen.
Vanaf circa 1935 ontwikkelt het type BL, waartoe ook onze loc behoort. Het zijn kleine locjes met een  eenvoudige, eencilinder tweetakt dieselmotor. Deze kleine locotracteurs zijn een vaste waarde op menige Belgische steenbakkerij.

Waar onze locomotief dienst heeft gedaan is niet bekend. Ze is afkomstig van Berkhof Bemaling uit Ederveen die de locomotief kocht samen met een grote partij materialen.

Moës bouwt haar laatste locomotieven medio jaren ’70. Het zijn moderne diesels waarvan er mogelijk nog een aantal rondrijden bij Indonesische suikerfabrieken.
Er is een aantal Moës-locs bewaard gebleven. Ze zijn te bewonderen in het Mechanisch Erfgoed Centrum in Dronten.